Model Terapii Par stworzony przez Resnicków
Z perspektywy Gestalt zarówno terapia indywidualna, jak i terapia par są wyjątkowo zorientowane na proces i dialog. To co interesuje terapeutę to jak? (np. Jak klient utrudnia sobie zaspokojenie potrzeby?) ponad co?(treść). W terapii indywidualnej sednem pracy jest w pełni zaangażowana relacja dialogiczna.
W terapii par: śledzenie faktycznego zaangażowania pary w trakcie sesji, jest tym co prowadzi do zwiększenia świadomości, możliwości wyboru i możliwości zmiany. Model Terapii Par Resnick wyraźnie odnosi się do podstawowego ludzkiego dylematu, z którym każdy z nas ma do czynienia od narodzin do śmierci: Jak być z drugim człowiekiem i zachować swoją odrębność/wolność…? a także podstawowym źródłem wszystkich problemów par jest radzenie sobie z różnicą. Z rzadkimi wyjątkami sposób, w jaki pary radzą sobie z różnicami, jest dalece ważniejsze niż to, jakie są rzeczywiste różnice
O modelu dynamicznym
Model ten opiera się na założeniach:
1. Wszyscy jesteśmy zaprogramowani do szukania „sensu”. Taka jest ludzka natura. Ludzie próbują stworzyć „znaczenie” w swoim życiu poprzez ciągłe połączenie z czymś innym niż oni sami. W kulturze zachodniej odbywa się to zazwyczaj w ramach związku. Alternatywy to na przykład: religia, wojsko, praca, sztuka,
społeczeństwo lub polityka.
2. Związki i małżeństwo są trudne, rytmiczne i nie dla osób mało wytrwałych. Co ważne, trwające relacje pierwotne są warte wysiłku. Tylko dzięki długotrwałej relacji można współtworzyć prawdziwą wspólną płaszczyznę. Resnickowie wspierają długoterminowe relacje podstawowe (np. małżeństwo) i z zadowoleniem przyjmują nowe modele relacji, które zaspokajają potrzeby ludzi. Nie popierają modeli małżeństwa, które są przestarzałe, toksyczne i niefunkcjonalne.
3. Podstawowy ludzki dylemat od narodzin do śmierci to taniec życia: Jak być połączonym z drugim – i nie stracić siebie… To jest normalne, nie jest to „problem” i nie diagnoza
4. Aby być połączonym, musi istnieć również odrębność. „Połączenie” bez odrębności to fuzja. Aby się połączyć, muszą być dwa odrębne byty.
5. „Połączenie” jest procesem dynamicznym i obejmuje zarówno kontakt, jak i wycofanie. Oznacza to, że pomiędzy nimi musi być ruch.
6. Zachodni model małżeństwa („Dwoje staje się jednym”) polega na fuzji, a nie połączeniu. Małżeństwa te typowo kończą się albo eksplozją (zerwanie i rozwód), albo implozją („Potajemnie
Nieszczęśliwie Poślubieni”) – z bardzo nielicznymi (około 1/3 pierwotnie zawartych małżeństw) wzajemnie odżywionymi parami, czyli takimi, gdzie partnerzy wzajemnie zaspokajają swoje potrzeby.
7. Ten model małżeństwa „dwoje staje się jednym” jest w bezpośredniej sprzeczności z Podstawowym Ludzkim Dylematem – równoważenie tańca życia. W Gestalt rozumiemy to w formie cykli gdzie po kolei następują po sobie: połączenie – kontakt i wycofanie.
8. Prawie wszystkie problemy par oscylują wokół radzenia sobie z różnicami. Punktem wyjścia dla par w radzeniu sobie z tym, jakie są ich różnice – jest to, jak radzą sobie ze swoimi różnicami. Kiedy
patrzy na parę jako jedność (W modelu fuzji) różnic należy unikać – pozostawiając partnerom tylko bardziej prymitywne (i nieatrakcyjne) opcje podporządkowania się(zrezygnuje z siebie na rzecz relacji), kolonizacji(zawłaszczenia partnera- masz być taki jak ja), wycofania lub konfliktu.
9. Obecne zachodnie modele i szablony małżeństwa są anachroniczne, a przez to przestarzałe. Będąc statycznymi i schematycznymi, wyraźnie nie działają dobrze dla większości ludzi – zwróć uwagę zarówno na
wskaźniki rozwodów, jak i nieszczęśliwe małżeństwa („Potajemnie Nieszczęśliwie Poślubieni”) w dzisiejszym świecie.
Ten model małżeństwa dobrze funkcjonował w przeszłości, był twórczym dostosowaniem do zamierzchłych warunków, gdzie „jesteśmy jednością” gwarantowało przetrwanie rodziny. Analogicznie: Koń i bryczka są wspaniałe na polnej wiejskiej drodze. Na autostradzie, to nieuchronna katastrofa.
10. Pary pozostające razem są często błędnie uważane za reprezentujące zdrowe związki tzw. Dobre małżeństwa. W tym wypadku literatura jest myląca. Bycie razem to niekoniecznie to samo, co bycie wspólnie „odżywioną” parą. Ludzie czasami zostają razem z wątpliwych powodów -pieniędzy, strachu przed samotnością, religii, wstydu społecznego, dzieci itp. W związku z tym bycie razem nie jest wyznacznikiem „udanych” związków.
Jaki jest cel terapii pary?
Pary mogą odkryć swój stopień zgodności tylko poprzez autentyczne „pokazanie się” takimi, jakimi są, a nie udawanie tego, kim myślą, że powinny być. „Pokazanie się” autentycznie jest prawie niemożliwe w modelu fuzji relacji „Dwoje staje się jednym”. Różnice są unikane/eliminowane, aby utrzymać fuzję – często prowadzący do eksplozji (zerwania, separacji i rozwodu) lub implozji (poddania się „potajemnie, nieszczęśliwie żonatym” – depresji, romansom, alkoholowi, narkotykom itp.) Pozowanie, aby „sprawić, by związek działał” w rzeczywistości oznacza, że „działa” tylko wtedy, gdy tak naprawdę cię tam nie ma.
Celem terapii Par w nurcie Gestalt jest umożliwienie Wam konstruktywnego zajmowania się Waszymi różnicami, bez zmiany drugiej osoby czy też dostosowania sie do drugiego. W ramach obserwacji Waszego „cyklu” poruszane będą również kwestie wycofania, kontaktu i intymności. Będziecie mieli okazję poruszyć tematy dotyczące potrzeb, dawnych zranień oraz poprawicie swoją komunikację.
autorka: Natalia Dąbrowska
