Style przywiązania

You are currently viewing Style przywiązania
Coraz bardziej spopularyzowany staje się w ostatnich latach temat stylów przywiązania. Naturalnie więc narosło wokół niego wiele mitów. W tym artykule skupię się na genezie oraz krótkiej charakterystyce każdego z nich, w (mam nadzieję) przystępny sposób.

Czym jest styl przywiązania?

Styl przywiązania to dominujący sposób, w jaki wchodzimy w relację z innymi ludźmi. Jak się on tworzy? Jego podwaliny powstają w oparciu o pierwotne interakcje niemowlęcia z opiekunem (najczęściej matką) – czy jego potrzeby były adekwatnie zaspokajane? Czy bliskość z drugim była dla niego ukojeniem, czy sprawiała ból? A może reakcje opiekuna były nieprzewidywalne – raz dostawało ukojenie, a innym razem jego potrzeby nie były
zaspokajane? Tworzy to swojego rodzaju wzór, matrycę dla wchodzenia w interakcje z innymi ludźmi w przyszłości. Każdy z nas może z różnymi osobami przejawiać cechy innego stylu, natomiast ten dominujący uaktywni się na pewno w sytuacji stresowej (np. w czasie sesji terapeutycznej, w trakcie konfliktu z drugą osobą, niesprzyjających okolicznościach zewnętrznych) oraz w parze (mam na myśli relację romantyczną), ponieważ będąc z kimś w bliskim, miłosnym związku, nieświadomie dobieramy się w pary tak, by odtworzyć naszą relację z opiekunem (tzw. główną figurą przywiązania, przeważnie matką lub ojcem).

Style przywiązania – rodzaje i charakterystyka

Podstawowe rozróżnienie na style przywiązaniowe to: styl bezpieczny oraz style pozabezpieczne. Do stylów pozabezpiecznych zaliczamy: styl zaabsorbowany (lękowy), unikowy oraz zdezorganizowany.
Styl bezpieczny – osoba ma ufne nastawienie do innych ludzi, bliskość z innymi jest dla niej
bezpieczna, jednocześnie nie oznacza konieczności „zlania się” z drugą osobą – zachowuje swoją odrębność, jest asertywna. Dobrze czuje się sama ze sobą, nie potrzebuje stałej obecności partnera, szanuje wolność swoją i innych. Odmowy nie traktuje jako odrzucenia, tylko prawo drugiej osoby do stanowienia o sobie. Ma poczucie własnej wartości i adekwatną samoocenę. Ogólnie ma pozytywny obraz siebie i pozytywne nastawienie do świata.
Styl zaabsorbowany (lękowy) – potrzebuje częstych zapewnień partnera o uczuciu („Czy mnie jeszcze kochasz?”), ma tendencję do gwałtownych reakcji emocjonalnych (zwłaszcza w sytuacjach stresowych i tych, które postrzega jako opuszczenie). Ma obniżone poczucie własnej wartości, zdarza się, że nieświadomie żywi przekonanie, że nie zasługuje na miłość. Różnicę zdań postrzega jako zagrożenie dla relacji. Potrzebuje być blisko partnera, źle toleruje samotność. Przejawia dużą potrzebę „zlania się” z drugą osobą.
Styl unikowy – osoba z tym stylem przywiązania na traumę i silne emocje reaguje odcięciem.
O sobie mówi, że „dużo się dzieje wewnątrz, ale nic nie widać na zewnątrz”. Raczej nie okazuje emocji, co może sprawiać wrażenie bycia spokojnym, co jednak nie jest prawdą; takie osoby odczuwają emocje, ale wewnątrz siebie. W sytuacjach konfliktowych, w czasie kłótni wolą się wycofać, odpuścić czy pobyć w samotności, by ochłonąć. Bliskość wydaje się im niepotrzebna, zbędna. Bywają tzw. typem samotnika, a relacje, które buduje z innymi, są przeważnie powierzchowne, bo bliższe związki wywołują lęk i poczucie dyskomfortu.

Styl zdezorganizowany – to styl przywiązania u osób, które przeważnie doświadczyły silnych traum w przeszłości. Są to osoby, które żywią dużą potrzebę bliskości, jednocześnie bardzo się jej bojąc. Dla nich bliskość wiąże się z cierpieniem. Stąd często wchodzą w relacje przemocowe. Mają raczej niskie zaufanie do innych i świata, małą wiarę w to, że mogą otrzymać wsparcie. W czasie konfliktu mają tendencję do odcinania się od emocji.

Autorka: Marta Groszyńska

Ten post ma jeden komentarz

  1. Anna

    Poznanie mojego stylu pomogło mi zrozumieć czemu mój mąż tak mnie denerwuje kiedy wychodzi z domu. Teraz potrafię siebie lepiej zrozumieć,

Dodaj komentarz